خبرنگاران، روایتگران حقیقت و زبان گویای جامعهاند؛ اما paradox تلخ اینجاست که خودشان در مسیر احقاق حقوق دیگران، از ابتداییترین حقوق شغلی محروماند. درحالیکه بسیاری از مشاغل رسمی کشور از بیمه کامل، مزایا و امنیت شغلی برخوردارند، خبرنگاران همچنان در پیچوخم بیمه صندوق هنرمندان گرفتار ماندهاند؛ بیمهای که نه تنها کامل نیست، بلکه سهم پرداختی بالای آن بار مضاعفی بر دوش خبرنگاران گذاشته است.
اکنون، بخش قابل توجهی از فعالان رسانهای تنها از طریق صندوق اعتباری هنر بیمه میشوند؛ صندوقی که هرچند در ظاهر مأمن خبرنگاران، نویسندگان و هنرمندان است، اما در عمل تفاوتی آشکار با بیمههای کارکنان رسمی دولت و حتی کارگران دارد. سهم پرداختی خبرنگار به مراتب بیشتر است و خدمات دریافتی کمتر؛ بسیاری از خبرنگاران ناچارند ماهانه رقم قابل توجهی از درآمد محدود خود را صرف بیمه کنند تا شاید در آینده از حداقل حمایتها برخوردار شوند. این در حالی است که خبرنگاران بخش جداییناپذیر از نظام اطلاعرسانی کشور و یار همیشگی دولتها در تبیین سیاستها و بازتاب مطالبات مردماند.نکته تأسفبار آن است که در ساختار کنونی، خبرنگار نه کارمند محسوب میشود و نه آزاد به معنای واقعی؛ وضعیتی بینابینی که او را از مزایای هر دو گروه محروم کرده است. این «نیمهراه بودن» بیمه خبرنگاران، نمادی از بیتوجهی به عدالت اجتماعی است. چگونه میتوان از عدالت سخن گفت وقتی قشری که مسئول آگاهیبخشی است، خود در سایه بیعدالتی معیشتی قرار دارد؟
اینجاست که نقش مجلس شورای اسلامی پررنگ میشود. مجلس، بهعنوان نهاد قانونگذار و ناظر بر عدالت اجتماعی، وظیفه ذاتی دارد تا با تصویب طرحها و لوایح حمایتی، زمینه تحقق «بیمه کامل رسانهای» را فراهم کند. نمایندگان مردم باید با درک جایگاه خبرنگاران در ساختار اجتماعی، قانونی جامع و شفاف تدوین کنند تا خبرنگاران کشور، صرفنظر از وابستگی سازمانی یا رسانهای، تحت پوشش بیمهای یکسان، پایدار و عادلانه قرار گیرند.
تدوین چنین قانونی نه تنها یک مطالبه صنفی، بلکه گامی اساسی در تحقق بندهای مرتبط با عدالت اجتماعی در قانون اساسی است. مجلس میتواند با الزام دولت به مشارکت در پرداخت سهم کارفرما برای خبرنگاران آزاد، بخش مهمی از بیعدالتی بیمهای را برطرف سازد. در غیر این صورت، استمرار وضعیت فعلی، منجر به فرسایش انگیزه در میان خبرنگاران و تضعیف سرمایه اجتماعی رسانهها خواهد شد.
روزنامهنگاری حرفهای نیازمند امنیت شغلی، آرامش ذهنی و پشتوانه حمایتی است. خبرنگاری که دغدغه پرداخت بیمه، آینده درمان یا بازنشستگی دارد، چگونه میتواند بیواهمه و آزادانه قلم بزند؟ بیمه خبرنگاران تنها یک عدد در فیش حقوقی نیست؛ بلکه شاخصی از نگاه حاکمیت به عدالت و منزلت حرفهای اصحاب رسانه است.اکنون زمان آن رسیده که مجلس از نقش نظارتی و حمایتی خود در قبال خبرنگاران غفلت نکند و «بیمه نیمهراه» را به بیمهای کامل، واقعی و عادلانه بدل سازد؛ تا سهم خبرنگاران از عدالت اجتماعی، فقط تیتر یک یادداشتها نباشد، بلکه واقعیتی ملموس در زندگی آنان گردد.
