با گذشت سالها و تغییر شرایط اجتماعی، چهره رسانه نیز دگرگون شد. از دل سادگی و صمیمیت دیروز، دکورهای رنگین، نورهای پرزرقوبرق و گفتوگوهای نمایشی سر برآوردند. اگر در دهه شصت و هفتاد، برنامههایی مانند «خانه و خانواده» یا «صبح جمعه با شما» در پی پیوند اجتماعی و اخلاقی بودند، امروز بسیاری از برنامهها در پی جذب مخاطب، اسپانسر و شهرت مجری هستند.
برنامههایی مانند دورهمی یا خندوانه، هرچند لبخند را به خانهها بازگرداندند، اما از روح دورهمیهای ساده دهه شصتی فاصله گرفتهاند. در آن سالها، دورهمی یعنی چای قندپهلو، صمیمیت و گفتوگوی صادقانه. اما امروز، دورهمی یعنی نور زیاد، دکور مدرن و گفتوگوهای نیمهنمایشی. رسانه از سادگی فاصله گرفته و به سمت تجملگرایی فرهنگی حرکت کرده است.
در این میان، هجوم شبکههای ماهوارهای و رسانههای خارجی نیز موج تازهای از تهدیدهای فرهنگی را بهوجود آورده است. رسانههایی که با ظاهر جذاب و سرگرمکننده، در پی تخریب بنیان خانواده و ترویج بیبندوباری اخلاقی هستند. از برنامههای کودک گرفته تا سریالهای خانوادگی، همه با هدف تغییر الگوهای رفتاری طراحی شدهاند. این جریان از کودک دبستانی تا مرد متأهل را هدف گرفته تا معنای خانواده، حیا و تعهد را در ذهن نسلها کمرنگ کند.
در مقابل، دهه شصت رسانهای داشت که به جای تحریک احساسات سطحی، عقل و ایمان را تغذیه میکرد. در دوران جنگ و تحریم، رسانه نقش رواندرمانگر جامعه را بر عهده داشت. پیام آن واضح بود: ایمان، تلاش، و همدلی. امروز اما بخشی از رسانههای جهانی با تولیدات خود، بیهویتی فرهنگی و فردگرایی افراطی را القا میکنند.
در چنین شرایطی، بازگشت به اصول رسانه متعهد، یک ضرورت فرهنگی است. رسانه اگر بخواهد دوباره اعتماد مردم را بهدست آورد، باید از نمایش، رقابت و تجمل فاصله بگیرد و به جای آن، بر انسان، خانواده و ارزشهای اخلاقی تمرکز کند.
